Ανηφοριζοντας τα στενα λιθοστρωτα δρομακια της παλιας Αραβικης συνοικιας Αλφαμα, φθανεις στο καστρο του Αγιου Γεωργιου με τα χοντρα τειχη και τις επιβλητικες πολεμιστρες. Φιλοξενοι μαρμαρινοι παγκοι σου προσφερουν προσκαιρη ξεκουραση, λιγο πριν τα ματια σου γεμισουν με τη θεα της Λισσαβωνας, οπου με φοντο το αγαλμα του Χριστου, Cristo Rei, αντιγραφο εκεινου της Βραζιλιας, το σμιξιμο των χρωματων της ξεπλενεται στο αστραφτερο γαλαζιο του ποταμου Ταγου. Σ'ενα τετοιο παγκακι η Πορτογαλιδα ποητρια και συγγραφεας Sophia de Mello Breyner Andresen γραφει για τη Λισσαβωνα:
'' I say "Lisbon"
when I arrive from the south and cross the river and the city opens up as if born from its name.It opens and rises in its nocturnal vastness in its long shimmering of blue and of river in its rugged body of hills.
Lisbon with its name of being and nonbeing,with its meanders of astonishment insomnia and shacks and its secret theatre sparkle.
Its mask smile of intrigue and complicity ,while the wide sea stretches westward,Lisbon swaying like a sailing ship, Lisbon cruelly built next to its own absence."
Γεγονος ειναι οτι την Λισσαβωνα την αγαπουν παθολογικα οι κατοικοι της,την καμαρωνουν, την προστατευουν, την τραγουδουν.Μια πολη ,ορμητηριο των Πορτογαλων θαλασσοπορων, οπου διαφορετικες κουλτουρες συμπλεουν στο ανακατεμα Καθολικων,Ινδο-Πορτογαλικων, Αφρικανικων και Αραβικων στοιχειων, δινοντας εξωτικα, αποικιακα χαρακτηριστικα στα παλατια, στα καστρα ,στους δρομους, στους τοιχους ,στα σπιτια,στις εκκλησιες και στα μουσεια της Λισσαβωνας.
Ολα αυτα τα διαφορετικα στυλ ζωγραφιζουν μια ξεχωριστη πολη με χρωματα παθους ,συγκινησης, χαρας, λυγμων. Μη ξεχναμε οτι απ' αυτη την ακρη της Ευρωπης εφυγαν χιλιαδες ανθρωποι,μεταναστευσαν και φυτεψαν τις ζωες τους στην Αμερικη.Την πικρα του αποχωρισμου και την ελπιδα της σμιξης την βλεπεις στα ματια των Πορτογαλων ακομη και σημερα. Υπαρχει μια καθαροτητα στο βλεμμα τους και μια αισθητικη στη συμπεριφορα τους.
Τα fados,τα ρομαντικα τραγουδια του ερωτα,του καυμου και του αποχωρισμου, σε παρασυρουν νοερα σε αλλες εποχες, νοσταλγικες, ανθρωπινες και ανακουφιζουν την ψυχη σου. Οπου κι' αν περπατησεις, απο το Bairro Alto στο Belem, απο το Chiado στην Βaixa η απο την Mouraria στα Docas,εχεις την αισθηση της αυθεντικοτητας, της ιδιαιτεροτητας, συμμετεχεις σε παιχνιδια με μυστηριακα και μεταφυσικα εφφε που καταληγουν σ'ενα μωσαικο εκπληξεων.
Το καθε ταξιδι εχει ενα κινητρο και μια προσδοκια. Ειναι ενα εγχειρημα που κουβαλαει ενα ονειρο και μια περιεργεια. Την Λισσαβωνα την ονειρευεσαι πριν ακομη φυγεις, ο,τι εζησες εγραψε μεσα σου, σε σφραγισε με εικονες ανυπολογιστης δυναμης. Απο αυτον τον τοπο προσθεσα μια ακομη χαντρα νοσταλγιας στο ακριβο μου βραχιολι με τις ελαχιστες χαντρες των αισθαντικων ταξιδιων.
Obrigada Lisboa. Adeus!
Παλαιοτερη αναρτηση για τη Λισσαβωνα, μερος του παθους μου για την Πορτογαλια!
Woman's Voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου