Πηρα τα κοκκινα γυαλια του Σταματη, πεταξα στην τσαντα και τα εκκεντρικα γυαλια του Θαναση, δανειστηκα απο τη Λενα, οταν τη συναντησα στο Public, τους τεραστιους χαρακτηριστικους κρικους της και βγηκα στους δρομους. Αλλαξα ματια κι' εβγαλα το ενστικτο και την παρορμηση σεργιανι στην Αθηνα.Μια πολη που ουσιαστικα δεν τη γνωριζω,terra incognita,αλλα την χρησιμοποιω σαν περασμα και την προσπερνω.
Εγω κι' ο αλλος μου εαυτος αφησαμε πισω τους οκτω τοιχους του σπιτιου και τους τεσσερεις του γραφειου και βγηκαμε " εκτος των τειχων ", την καναμε, που λενε.
Περπαταω, σκεπτομαι, βλεπω, καταγραφω, αγγιζω, αναπνεω, περα απο τα στενα ορια της καθημερινοτητας μου.
Ζεστη,υγρασια,σκονη,ανακατευονται με το πολυχρωμο και πολυγλωσσο (τωρα πλεον)καραβανι των ανθρωπων που πηγαινοερχονται μπροστα στα ματια μου και με συνεπαιρνουν.Μοιραζομαι ματιες και σταματω σε μορφες ανθρωπων που ενσωματωθηκαν αναμεσα μας τα τελευταια χρονια,τοποθετωντας τα δικα τους ζωηροχρωμα puzzles στο αχρωμο ταμπλω της πολης.Προχωρωντας συνειδητοποιω οτι ειμαι σαν τη μυγα μεσ'το γαλα.Ολοι οι υπολοιποι μαζι κι'εγω γκριζα και διαφορετικη.Το ν'ανοιγεις την πορτα και να βγαινεις για να ..γινεις μια αλλη, δεν σημαινει οτι ηδη εγινες.
Συνεχιζω να περπαταω και να σκεπτομαι.Περνανε διαφορα απ' το μυαλο μου τα οποια ανακατευονται με τις μουσικες του δρομου και του κοσμου, σαν μελωδικη κορνιζα στις σκεψεις μου.Η μουσικη της λατερνας στην πλατεια με σταματαει.Κουβαλαει επανω της τα ακουσματα και τις συνηθειες αλλων εποχων,πιο ανθρωπινων και λιγωνομαι.Μου θυμιζουν τη Φλωρα και ψυχανεμιζομαι. Αν και πεταξε χρονια πριν, τωρα τη νιωθω περισσοτερο κοντα μου απο ποτε , τη νοσταλγω. Αν ηταν διπλα μου, θα προσπαθουσε να αναχαιτισει τη διαθεση μου, ν' αγορασω αηδιες και σκουπιδια ολων των ειδων.
Ομως σημερα βγηκα για "τ' αλλιωτικα" κι' ολα θα γινουν διαφορετικα.Μια μερα φυγης, αφιερωμενη στην ξεχασμενη παιδικοτητα μου, στον παρορμητισμο και στην κοριτσιστικη φιλαρεσκεια μου.Μπαινοβγαινω στα μαγαζια και κυριολεκτικα απερισκεπτα μαζευω ολων των ειδων τα περιττα, που δεν προκειται ποτε να φορεσω.Με φαντασιωνομαι διαφορετικη και θα πληρωσω το τιμημα με μια αγκαλια σακουλες,γεματες αχρηστες και αστειες ενδυματολογικες αθλιοτητες.Δεν καταλαβα, γιατι θα πρεπει να εχω ενοχες; Αντε τωρα μη μπω στο " Ερα" και βαλω strass στη μυτη! I like it!
Χρονια τωρα, οικειοθελως,μπηκα σ'ενα καλουπι γεματο συρματοπλεγμα.Μονη μου το καταφερα! Οι διαφορες ιδιοτητες και ειδικοτητες μου με κλειδωσαν αλλου χωρις ενδεχομενως να το καταλαβω.
Εννοειται οτι ωριμασα.Επαψα να παιζω.Ευτυχως ομως το παιδι που κρυβω μεσα μου δεν μεγαλωσε ποτε.
It takes a long time to grow young, που ειπε κι'ο Pablo Picasso!
Woman's Voice
