Ολοι χανουμε λιγα η πολλα στην πορεια της ζωης μας. Η απωλεια αγαπημενων προσωπων που για μια μαγικη περιοδο οι ζωες μας διασταυρωθηκαν και οι ενεργειες μας συμπληρωναν η μια την αλλη ειναι απολυτα οδυνηρη. Ομως ο θανατος δεν ειναι αποτυχια, ολοι πεθαινουν, ειναι μερος της διαδικασιας της ζωης. Η ζωη συνεχιζεται μ' εμας η χωρις εμας, ειναι ενας αεναος χορος που ποτε δεν τελειωνει.
Έφευγε,ξεμακραινε μερα με τη μερα κι' εγω στεκομουν διπλα της ανημπορη να την κρατησω. Μου διδαξε πολλα τα χρονια της αρρωστιας της, ισως τα πιο πολυτιμα ιδανικα της ζωης, περιμενοντας το θανατο της.
Προσκυνησα με σπαραγμο το αψυχο σωμα της και φιλησα το σκονισμενο θολο πρασινο των ματιων της, τα ματια αυτα που δεν μ'αφηνουν πια να κοιμηθω τα βραδια. Ερχονται μερες που χανομαι στη στιγμη του αποχωρισμου της. Θλιψη, προσευχη, ευλαβεια, οδυνη, αλλα και σπορος ζωης για το δικο μου δρομο.
Απο τοτε την συντροφευω στο μακρυ ταξιδι της, κρατωντας νοερα τα χερια της μεσα στις χουφτες μου να μη κρυωνουν. Την τραγουδω, μ' ολα εκεινα τα τραγουδια που μου μαθαινε, παιδι σαν ημουν.
Δεν θα την κλαψω, αλλο. Κλαιμε γι' αυτον που χανεται, μα εκεινη εμεινε , αφησε την ανασα της μεσα μου. Ειναι παντου, στ' αστρα, στον ουρανο, στη βροχη. Συχνα αισθανομαι διπλα μου την παρουσια της και τον καλο της λογο. Μου εμαθε οτι η αγαπη ειναι το μονο που χρειαζεται να δινεις και να παιρνεις.
Διερωτωμαι τοσα χρονια μετα το χαμο της, αν την αγαπησα τοσο πολυ οσο την πονεσα.
Φλωρα, να στελνεις μηνυματα- τα εχω αναγκη- και μη φοβασαι πως θα ξεχαστεις.
Woman's Voice
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
