ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ....ΚΑΛΠΗ

Βρισκομαι για λιγες μερες στο Παρισι. Παραδοξως για την εποχη, το Παρισι εχει πολυ υψηλες θερμοκρασιες. Τα παντα ειναι χαλαρα, γοητευτικα, ερωτιαρικα, καλλιτεχνικα και μοναδικα. Περπαταω στις λεωφορους, διασχιζω τις πλατειες και τα παρκα, μπαινοβγαινω απο τη Rive Gauche στη Rive Droite. Περπαταω και πεταω. Δεν χορταινω να βλεπω, να καταγραφω, ν΄αγγιζω, να γνωριζω, να μυριζομαι, να μετεχω, να ονειρευομαι. Αυτο το bohemian style των κατοικων της πολης σε κατακτα απο την πρωτη στιγμη, δεν μπορεις παρα να αφομοιωθεις απο το πληθος γιατι αλλιως μενεις εκτος. Απο την πρωτη στιγμη μπαινεις στο παιχνιδι, αρκει να τα βλεπεις ολα παριζιανικα. Να σταματας στις ματιες και ν΄ανταποκρινεσαι στις συμπεριφορες. Καθημερινοι ανθρωποι, πλουσιοι ή φτωχοι, ωραιοι ή ασχημοι, βιαστικοι ή χαλαροι, μοιραζονται με τον ξενο μια πολη κοσμημα. Κηποι, παρκα, μουσεια, κτιρια εποχης και συγχρονα, ατραξιον, παραστασεις, εκθεσεις, δρωμενα παντος τυπου, και ολα αυτα αναμεσα σε στασεις για γαλλικο καφε στο Deux Magots ή στο Café de Flore στο Boulevard Saint-Germain, αλλα και στην Place de la Madeleine, στο Fauchon.
Βρισκομαι στο Musée d' Orsay, χαμενη μεσα στο καλλος των πασιγνωστων εκθεματων, και, ξαφνικα, εκει που εκστασιαζομαι, αρχιζουν να πεφτουν βροχη στο κινητο μου τα γραπτα μηνυματα απο την Ελλαδα, με συνθηματα οπως: "ολοι μαζι με ισχυρη αυτοδυναμια για μια αλλη πορεια",η "σε περιμενω αυριο 28/09/2009, ωρα ταδε, στην ομιλια μου στην αιθουσα ταδε κλπ, κλπ". κι' αλλο "ολοι μαζι για τη μεγαλη νικη" κλπ, κλπ. Οποτε, αυτοματως μετα τον καταιγισμο των απολιτιστων πολιτικων μηνυματων, χανονται ολα. Οχι Παρισι δεν βλεπω, αλλα πεφτει η διαθεση μου κατακορυφα κι αρχιζει ο δικαιολογημενος προβληματισμος και η αγανακτηση. Συγνωμη κυριοι, γνωριζομαστε απο καπου; Με ποιο δικαιωμα παρεμβαινετε στην καθημερινοτητα μου και παραβιαζετε τις προσωπικες μου στιγμες προκειμενου να με πεισετε εκβιαστικα οτι θα πρεπει να σας ψηφισω; Αυτη η πολιτικη της αρπαχτης και της βιας, της υποτιμησης της νοημοσυνης του ψηφοφορου και της χειραγωγησης της ζωης του, ποτε θα σταματησει; Οι μαχες κερδιζονται με αγωνες κι οχι με βαρβαρες παρενοχλησεις πολιτων, χωρις ιχνος ντροπης για τον καταιγισμο των σκουπιδιων που μας στελνετε.
Αν καταφερεις και βγεις εξω απ΄το πηγαδι οπου τσαλαβουταμε ολοι μαζι, αν πεταξεις εστω για λιγο εκτος Ελλαδας, τοτε αντιλαμβανεσαι πληρως τι γινεται εντος. Οσα χρονια κι αν περασουν, οσο κι αν ο κοσμος αλλαζει διεθνως, οσα μηνυματα κι αν παρουμε απο τις ιδεες που ταξιδευουν αστραπιαια, εμεις ως ψυχαναγκαστικες και προβληματικες προσωπικοτητες θα κυνηγαμε συνεχεια την ουρα μας. Τι φταιει βρε παιδια; Ειμαστε ανεγκεφαλοι, εχουμε χαμηλη αυτοεκτιμηση ή αδικουμε τη νοημοσυνη μας;

Μετραω μερες, τρεις μερες εμειναν για να ξαναφορεσουμε τα ιδια ρουχα απο την αναποδη ή την καλη και να ξαναγυρισουμε στην καθημερινοτητα. Ειναι χαμενος Σεπτεμβρης ο φετεινος, με τη λογικη του παραλογου να κυριαρχει, με μια εγρηγορση κι αναστατωση ουσιαστικα για το τιποτα. Και δυστυχως η ζωη προχωραει χωρις εμας, δεν περιμενει. Κατα τα λοιπα... à Paris... και δεν επιμενω περισσοτερο.

Woman's Voice