ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ (ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Στις συγχρονες επιχειρησεις η εργασιακη σκλαβια επανηλθε λουστραρισμενη, αλλα εξισου εξοντωτικη. Η μοιρα του σπουδασμενου εργαζομενου ειναι δυσμενεστερη απο του αγραμματου εργατη. Ο πραγματικος πλουτος της χωρας παραγεται στο χωραφι και στο εργοστασιο, για το λογο αυτο οι αγροτες και οι εργατες δεν διανοηθηκαν ποτε να επικαλεστουν καποια νεφελωδη ιδεολογηματα για τη δουλεια τους.
Η προσφορα τους ειναι αυταποδεικτη.
Αντιθετως, οι απασχολουμενοι στον τριτογενη τομεα, των υπηρεσιων, δεν αρκουνται στην υψηλοτερη αμοιβη που εισπραττουν, αγωνιουν να δωσουν και ανωτερο νοημα σ΄αυτο που κανουν.
Το επαγγελμα εγινε ιδεολογια.
Ο καλως εννοουμενος επικερδης χαρακτηρας του αποσιωπαται συστηματικα και προβαλλεται κατα κορον σαν ζωτικη ωφελεια για το κοινωνικο συνολο.Οι χρηματιστες κοπτονται για την "αναπτυξη", οι διαφημιστες μοχθουν για την "επικοινωνια", οι ασφαλιστες χτιζουν την "ασφαλιστικη συνειδηση"κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγελαστο ορισμενων οτι ασκουν λειτουργημα. Ουδεις ζηλευει τη μοιρα τους.
Οι νεοι ονειρευονται να σπουδασουν για να κανουν καριερα σε καποια απο τις μοντερνες και αστραφτερες δουλειες. Αυτες εχουν περαση, προσφερουν υψηλες αμοιβες και απειρως υψηλοτερο κοινωνικο στατους.
Δεν υποψιαζονται καν πως η καριερα ειναι η δικη τους κοιλαδα των δακρυων.
Για να πετυχεις σ' αυτες τις δουλειες, το παν ειναι να ξερεις να πουλας τον εαυτο σου. Να εισαι αυτο που επιθυμει ο αλλος να είσαι. Αλλου σε θελουν τολμηρο και επιθετικο και αλλου μετρημενο και αξιοπιστο. Οι απαιτησεις αλλαζουν αναλογα με το κλαδο, αλλο σεϊλς κι αλλο φαϊνανς. Αυτη η κωμωδια του αγκρεσιβ ή του ριλαϊαμπλ δεν θα σταματησεις ποτε να την παιζεις, αυτη θα σε κραταει στη δουλεια.
Επισης απο τη μερα που θα εισελθεις σε καποιον κλαδο, θα πρεπει να ασπαστεις και τις ιδεοληψιες του, σαν να μυεισαι σε θρησκευτικη αιρεση.
Ο κλαδος υπερανω ολων.
Ειναι ο ιερος δεσμος που προστατευει και ανυψωνει τα μελη του, ασχετως των εσωτερικων ανταγωνισμων. Με αυτη τη συντεχνιακη αντιληψη της χειριστης μορφης οι "συναδελφοι" θωρακιζουν την επαγγελματικη τους ιδιοτητα και διεκδικουν απο την κοινωνια διαρκως και νεα προνομια.
Μαζι με την εισοδο στην αγορα εργασιας των νεων επαγγελματων εισηχθη και η δυτικη νοοτροπια του ολοκληρωτικα αφοσιωμενου στη δουλεια του προτεσταντη. Ο χρονος που αφιερωνουν οι υπαλληλοι στην εταιρεια ειναι τρομαχτικος.
Στις συγχρονες επιχειρησεις η εργασιακη σκλαβια επανηλθε λουστραρισμενη αλλα εξισου εξοντωτικη. Η μοιρα του σπουδασμενου εργαζομενου ειναι δυσμενεστερη απο του αγραμματου εργατη.
Ο ευπρεπης μισθος και ισως καποιο ετησιο μπονους που παρεχουν οι εταιρειες στα μοντερνα εργατοσκυλα δεν αντισταθμιζουν τις ατελειωτες ωρες προσθετης δουλειας.
Γι΄αυτο υπαρχουν συνηθως και καποιες εξτρα παροχες κολακειας, το ωραίο γραφείο και καποιοι φανταχτεροι τιτλοι, που ουσιαστικα δεν σημαινουν τιποτα.
Η μακροβιοτητα της καριερας σε μια συγχρονη εταιρεια κρινεται απο δυο βασικα στοιχεια, την ολο και μεγαλυτερη "τρελα" για δουλεια και το λογιαλτι (την πιστοτητα) στην εταιρεια και στους στοχους της.
Επισης, ειναι απαραιτητο να συμμεριστεις καποιες νεες "αξιες". Οπως το σχιζοφρενικο "αλλο δουλεια κι αλλο φιλια", λες κι ο ανθρωπος μπορει να κανει αναστολη αισθηματων. Ή το δογμα οτι με καθε θυσια πρεπει να φερεις σε περας τη δουλεια που σου ανεθεσαν.
Ολα αυτα καλυπτονται με την προστυχη στρεψοδικια του σωστου "επαγγελματια". Που σημαινει οτι, προκειμενου να γινει η δουλεια σου, ολα επιτρεπονται, η δουλεια προηγειται καθε ανθρωπινου συναισθηματος, φιλια, αγαπη, δικιο, κατανοηση ειναι δευτερευοντα.
Λενε "ειμαι προφεσιοναλ" κι αυτο τα εξηγει ολα.
Κι ο Αλ Καπονε "προφεσιοναλ" ήτανε.
Αυτον το κτηνωδη αμοραλισμο εννοουν όταν λένε "ειμαι προφεσιοναλ".
Το πλέον ψυχοφθορο για τον εργαζομενο ειναι πως πρεπει να δινει καθε μερα εξετασεις. Τα συγχρονα επαγγελματα εχουν υψηλο βαθμο ανασφαλειας σε σχεση με τα παραδοσιακα. Και απειρως σκληροτερο ανταγωνισμο, τοσο εξωτερικο, απο άλλες ομοειδεις εταιρειες, οσο και εσωτερικο, απο άλλους καπατσους που εποφθαλμιουν την ιδια θεση. Ακομη και το υψηλοβαθμο στελεχος δεν αισθανεται σιγουρια, παει ένα πρωϊ και χωρις καμμια προειδοποιηση βρισκει το γραφειο του στον διαδρομο. Δυστυχως στην ιδια λουμπα επεσαν και οι γυναικες.
Μεχρι προσφατα δεν επιδεικνυαν την ολοκληρωτικη αφοσιωση των αντρων στη δουλεια τους. Ως οντα πιο πολυπλοκα, αισθαντικα και ερωτικα, εδιναν μεγαλυτερη σημασια στα αισθηματα και στις χαρες της ζωης.
Γι΄αυτη την ανεξαρτησια τους η κοινωνια τις φιλοδωρησε εκδικητικα με σωρεια κατηγοριων, απιστες, ελαφρομυαλες, ανευθυνες, γλωσσουδες κλπ. Η χαρα και ο ερωτισμος δεν συγχωρουνται στην παραγωγη. Τελευταιως μαλιστα, αν αποπειραθεις στη δουλεια ενα πονηρο αστειο, καποιο υπονουμενο, καραδοκει η εξευτελιστικη κατηγορια της "σεξουαλικης παρενοχλησης".
Αυτο κι αν ειναι ευνουχισμος, σημαινει "οσοι περασετε αυτη την πορτα αφηστε εξω το φυλο σας".
Οι γυναικες στην προσπαθεια τους να κατακτησουν ενα ακομη ισχυρο οχυρο γινονται κι αυτες "προφεσιοναλ" θυματα. Τυπικες, σοβαρες, με πολυασχολο υφος, ασεξουαλ ντυσιμο, κατι σκουρα ταγιερ σαν αντρικα κουστουμια, λευκο πουκαμισο και απομιμηση γραβατας.
Εσβησε το χαμογελο, το σκερτσο και το παιχνιδισμα, που τις εκαναν αξιολατρευτες. Εχασαν το πλεονεκτημα της ζωης που ειχαν εναντι των εξουθενωμενων απο τη δουλεια αντρων.
Ο Γκι Ντεμπορ το εγραψε με συνταρακτιη απλοτητα: "Μονο οσοι δεν δουλευουν ζουν".
Στο πισω μερος του κεφαλιου μας ολοι ξερουμε οτι στον κοσμο δεν ηρθαμε για να κανουμε καριερα, λεφτα και ονομα, ηρθαμε πρωτιστως για να ζησουμε και, ει δυνατον, να αφησουμε αυτον τον κοσμο λιγο καλυτερο απ΄ ο,τι τον βρηκαμε.
Αλλα δεν ζουμε. Κι αυτο μας τρελαινει.
"Το αγχος, το στρες, ο φοβος, η ντροπη, η περιφρονηση, η επιθετικοτητα, η θεληση της δυναμης γεννιουνται απο μια καταπιεσμενη θεληση για ζωη". (Βανεγκεμ)
Με την πιο κοινη λογικη, οσες ωρες δουλευεις, αλλες τοσες πρεπει να εχεις ελευθερες για να χαρεις αυτα που εβγαλες.
Ομως ο νεος ανθρωπος σπαταλα ολο το χρονο του, την ευφυϊα, την εφευρετικοτητα και τις εμπνευσεις του υπερ της καριερας του και οχι της ζωης του. Ο ψυχισμος του μολυνεται απο αυτο το δηλητηριωδες αλισβερισι. Φυσικω τω τροπω, το εξεκιουτιβ τερατακι γραφειου θα μεταφερει μακαβρια το παρε δωσε και στις προσωπικες τους στιγμες.
"Αυτα έκανα για σενα, περιμενω ανταποδοση".
Μοιραια οι λαμπρες καριερες ειναι πυραμιδες που θεμελιωνονται πανω σε προσωπικες και οικογενειακες τραγωδιες.

ΤΑ ΝΕΑ, 07/12/2002, Σελ. Ρ35, Κωδικος αρθρου:Α 17510Ρ351
(Αποσπασμα)
Woman's Voice