ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΚΟΨΥΧΙΑΣ

Η ζωη δεν υπηρξε και δεν μπορει να υπαρξει και να εξελιχθει σε παραδεισο. Ακομη και κεινοι που ζουνε ζαπλουτοι, μεσα σε υπερυψωμενους τοιχους, με πισινες, θα τους τριβελιζει η σκεψη πως γινεται να ειναι για ολους αξιοζηλευτοι και οι ιδιοι να μην αισθανονται ευτυχισμενοι.
Οταν,ομως τη ζωη την αγνοησεις στην ουσια της, που ειναι η εγνοια για τους αλλους, θα σ'εκδικηθει, με τον πιο θεαματικο μαλιστα τροπο.Στις μεγαλες πολεις, που εχουν εξελιχθει πια σε χωνευτηρια απο γηγενεις, προσφυγες, αλλοδαπους και μεταναστες ,με αδιευκρινιστες μεταξυ τους σχεσεις, εχουμε φτασει να λογαριαζουμε ως προσωπικη μας επιλογη αντιδρασεις που κατα πλατος και κατα βαθος, μονο συρφετος και αγελη θα μπορουσε να τις εχουν.Να εκφραζομαστε μ'εναν κτηνωδη τροπο και να τον θεωρουμε μαλιστα ως πραξη ελευθεριας που δεν επιδεχεται,επιπλεον, κριτικη η αμφισβητηση.
Ερχεται ο καθενας μας αντιμετωπος καθημερινα με μιαν αναλγητη συμπεριφορα, σε σχεση με τους γυρω του,τοσο περισσοτερο βασανιστικη γιατι δεν εχει καμιαν εξηγηση η δικαιολογια.
Γεγονος που τον κανει να σκεφτεται πως σε καποιο βαθμο θα εχει συμβαλει κι' ο ιδιος ωστε η αναλγησια να εμφανιζεται τοσο εκτεταμενη. Αναλγησια που παρουσιαζεται ακομη εντυπωσιακοτερη στις ολιγολεπτες, διχως επαυριο σχεσεις, στις σχεσεις ακριβως που θα αντιλαμβανοταν κανεις αν ο κοσμος εχει κανει πραγματικα δυο βηματα μπροστα, και κατα συνεπεια δεν αξιζε να απελπιζεται. Σ' ενα σαλονι, σ'ενα θεατρο, το Μεγαρο Μουσικης,με γνωστους, φιλους και ομοιδεατες, ειναι τοσο ευκολο να παραπλανηθεις ως προς την αναλγησια που ζει και βασιλευει στους περιξ χωρους. Αλλα το "παιχνιδι" εχει χαθει οταν χρειαζονται μαρτυρες για να δειξεις ποσο πολιτισμενος κι' ευγενης εισαι, ενω χωρις μαρτυρες θα απαγορευσεις στον οδηγο του ταξι, με σκαιο μαλιστα τροπο να επιβιβαστει,ενας, επιπλεον επιβατης, εστω κι'αν δεν αλλαζει στο παραμικρο η διαδρομη. Η τον εξ ισου σκαιο, υστερικο σχεδον,τροπο που θα χρησιμοποιησει ο ιδιος ανθρωπος,προκειμενου να μην του καθαρισει τα τζαμια του αυτοκινητου του ο ταλαιπωρος μαυρος με τον κουβα και την βουρτσα.
Θα συμπεραινε κανεις πως οι δημοσιοι χωροι εχουν εξελιχθει πια σε χωρους ασκησης κακοψυχιας που, οσο πιο ασημαντη ειναι η αφορμη που την προκαλει,τοσο πιο θηριωδης εμφανιζεται.Τι κανει αληθεια τον οδηγο του λεωφορειου της Αστικης,ενω δειχνει να περιμενει τον ανθρωπο που τρεχει να το προλαβει, να κλεινει την πορτα του λεωφορειου την τελευταια στιγμη και να φευγει με την εμφανη προσποιηση οτι δεν προσεξε τον ασθμαινοντα;Τι κανει τον υπαλληλο του υπουργειου Υγειας, εναν καθ'ολα νομιμο ως προς τα χαρτια που χρειαζονται για την αναπηρικη του συνταξη, κυριολεκτικα να επινοει διαδρομες η προσθετα χαρτια,προκειμενου να βασανισει τον αναπηρο συνταξιουχο ακομη περισσοτερο, σαμπως να μην τον βασανιζει διαρκως η κατασταση του;
Το ειδος ομως αυτο της κοινωνικης αναλγησιας γνωριζει την αποθεωση του τους καλοκαιρινους μηνες. Αναλογα με τον τοπο προορισμου και το μεσον που θα χρησιμοποιησει ο καθενας για τις διακοπες του, αποκτα και τον βαθμο της επαρσης η της "σεμνοτητας" με την οποια τις ανακοινωνει. Αφου ειναι βεβαιο πως εστω κι'ενας (αν και απειροι) που δεν θα ''διακοψει",θα ηταν μια στοιχειωδης αισθηση κοινωνικης δικαιοσυνης το καθε τι να λεγοταν μεσα σε ακρα συνωμοτικοτητα. Ωστοσο,την τελειως υποθετικη και πλασματικη, σε τελευταια αναλυση, ευτυχια μας, δεν μπορουμε να την νιωσουμε παρα μονον αν στην περιβοητη κλιμακα της κοινωνικης ιεραρχιας υπαρχουν ανθρωποι που τους αισθανομαστε υποδεεστερους μας. Πραγμα που σημαινει οτι εχουμε δρομολογησει τη δυστυχια μας,ενω καμαρωνουμε ως υποψηφιοι ευτυχεις.

Επιφυλλιδα,του Θαναση Θ. Νιαρχου,στην εφημεριδα"Τα Νεα".
Ο Θανασης Θ. Νιαρχος ειναι ποιητης, συνεκδοτης του περιοδικου "Η Λεξη"

Woman's Voice