Σημερα κυριαρχουν η απελπισια και η απογνωση.Μπορει ολα αυτα να ειναι αναγκαια και αναποφευκτα για να σωθει η χωρα και να μη φθασουμε σε ακομη χειροτερο επιπεδο.Δεν ηταν ομως καθολου αναποφευκτο να συμβουν, να εξελιχθουν ετσι τα πραγματα, να φθασουμε δηλαδη στο τελος του γκρεμου, να επιβιωνουμε χαρη στη στηριξη της Ευρωπαικης Ενωσης και του Διεθνους Νομισματικου Ταμειου (ΔΝΤ), στηριξη που παρεχεται με ορισμενους ταπεινωτικους ορους για τη χωρα.
Το πως φθασαμε εχει αναλυθει εκτεταμενα.Δεν χρειαζεται να επανελθουμε εδω.Αρκει απλως να τονισουμε οτι απο το 2004 και μεχρι το 2010 η χωρα ηταν "αλλου".Εντελως "αλλου" στον κοσμο της.Ενω το παγκοσμιο οικονομικο συστημα κατερρεε, η Ελλαδα ασχολουνταν με το Βατοπεδι, η Αριστερα θρηνουσε για τη (δηθεν) ανειπωτη τραγωδια "της γενιας των 700 ευρω",ενω ηταν ορατη στον οριζοντα η επερχομενη θυελλα της ανεργιας, οι κυβερνητες εαν δεν επεδιδοντο στο(επαισχυντο) αθλημα της "απογραφης" ασχολουνταν με την προωθηση του πελατειακου συστηματος των διορισμων στο Δημοσιο και της στρατοσφαιρικης διογκωσης του χρεους των ελλειμματων.
Αυτη τη στιγμη οι Ελληνες, στη μεγαλη πλειονοτητα τους, αισθανονται οτι η χωρα δεν εχει προοπτικη,οπως αισθανονται οτι ενω υποκεινται στα μετρα λιτοτητας, ειναι ταυτοχρονα θυματα μιας διαδικασιας που οδηγει στη διαμορφωση μιας πραγματικης "κοινωνιας των δυο τριτων". Με αλλα λογια, τα δυο τριτα της κοινωνιας, βυθιζονται στην ανεχεια, αλλα το ενα τριτο συνεχιζει να ζει σε αλλη χωρα.Προκειται βεβαιως για το "ενα τριτο" που προκλητικα φοροδιαφευγει.Τα αριθμητικα στατιστικα στοιχεια το πιστοποιουν.Αλλα δεν χρειαζονται ισως τα στατιστικα στοιχεια καθως το φαινομενο το παρατηρει κανεις καθημερινα εαν κανει μια βολτα, π.χ., στα βορεια προαστια της Αθηνας.Πρεσβευτης ευρωπαικης χωρας(που διαμενει βορειως) ηταν σε προσφατη συναντηση μας εξοργισμενος καθως διαπιστωνε οτι οι καταναλωτικες υπερβολες, οι γενικοτερες συμπεριφορες, η life style επιδειξιομανια κ.λ.π. δεν εχουν αλλαξει καθολου για μια ταξη προνομιουχων Ελληνων. Η κριση δεν τους αγγιζει.Συνεχιζουν να ζουν "αλλου".
Οπως εχουν τονισει ολοι οι σχεδον μεγαλοι πολιτικοι στοχαστες, περα απο την υστερηση, τη φτωχεια κ.λ.π., αυτο που μπορει να οδηγησει σε εκρηξη μια κοινωνια ειναι το αισθημα της βαθιας αδικιας.
''Αυτο που μας κινητοποιει δεν ειναι τοσο η συνειδητοποιηση οτι ο κοσμος δεν ειναι πληρως δικαιος, οσο το γεγονος οτι υπαρχουν θεραπευσιμες αδικιες γυρω μας τις οποιες παρα ταυτα δεν θελουμε να εξαφανισουμε" ( Αmartya Sen, ''The idea of justice").
Aποσπασμα απο σχετικο αρθρο του καθηγητη του Πανεπιστημιου Αθηνων Π.Κ. Ιωακειμιδη στην εφημεριδα ''Τα Νεα'' ,Τριτη 18 Οκτωβριου 2011.
Woman's Voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου