Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ανθρωπος δεν υπαρχει.Μονο ανθρωποι υπαρχουν ολογυρα μας, πριν απο μας και μετα απο εμας,μαζι μας η χωρια μας. Ακομα και στον παραδεισο δεν υπαρχει ανθρωπος αλλα ανθρωποι, οι πρωτοπλαστοι.Μπορει να εγκαινιαζεται ο παραδεισος με τον Αδαμ, αλλα δεν ολοκληρωνεται παρα μονο με την Ευα!Ο Θεος δεν θελησε τον ανθρωπο μονο του γι'αυτο κορυφωνει τον παραδεισο με τον συνανθρωπο του πρωτοπλαστου ανθρωπου. Το συν- ειναι που κανει τον ανθρωπο, ο οποιος δεν υπαρχει απλως, αλλα συνυπαρχει κυριως. Η επιβιωση εξαρταται απο την συμβιωση. Ζουμε στον βαθμο που μπορουμε να συμβιωσουμε. Ζω θα πει συζω.Κι' αυτο βιωνεται απο ολους μας καθημερινα στην κοινωνια μας. Καθενας μας ερχεται σε τουτο τον κοσμο απο γονεις, δηλαδη ο γονος ειναι απογονος, καρπος μιας αλλης γενιας. Ολοι μας συζουμε με τον αλλο ανθρωπο,δηλαδη τον συνανθρωπο με τους πολυποικιλους χαρακτηρισμους:συγγενης, συγκατοικος, συμμαθητης, συναδελφος, συνομηλικος, συντοπιτης, συμπολιτης, συντροφος, συζυγος, συνεταιρος κ.λ.π. Οποιος συνδεεται με το αλλο φυλο αμεσα, προσωπικα, σωματικα,βιωματικα κι' εμπειρικα, μονο αυτος και μονο ετσι αφηνει απογονο πανω σε τουτη τη γη. Κι' ετσι συνεχιζεται το φαινομενο της ζωης στη γη με τον συνανθρωπο κι' οχι με τον ανθρωπο.
Γι' αυτο ισχυριζομαστε οτι δεν υπαρχει ανθρωπος, αλλα μονο συνανθρωπος.Κι ετσι οριζουμε τον ανθρωπο ως συνανθρωπο.Ο ανθρωπος ως ατομο, δηλαδη σαν οντοτητα μοναδικη και μοναχικη,φαινεται. Στην πραγματικοτητα και στ' αληθεια, ειναι συνανθρωπος. Οσο απεχει το ειναι απο το φαινεσθαι και η πραγματικοτητα απο τα φαινομενα, τοσο διαφερει ο ανθρωπος απο τον συνανθρωπο. Αυτο ακριβως δηλωνεται στη θρησκειοφιλοσοφικη ορολογια με τη λεξη προσωπο.
Ο ανθρωπος ειναι ατομο.Ο συνανθρωπος ειναι προσωπο.Κοινος παρονομαστης ατομου και προσωπου ειναι η ποσοτητα, δηλαδη η μοναδικοτητα.Το ατομο ειναι μοναδικο και μοναχικο, ενω το προσωπο ειναι μοναδικο μα οχι μοναχικο,διοτι εδραζεται στον συνανθρωπο κι' οχι στον ανθρωπο απλως.
Το ατομο ειναι μια υπαρξη χωρις συνυπαρξη, επιβιωνει διχως να συμβιωνει οπωσδηποτε.Ο πελατης και ο πολιτης στην αγορα και στην πολη λειτουργουν ως ατομα, ιδιως στη νεωτερικοτητα. Το προσωπο ομως ειναι συνυπαρξη, συμβιωνει πρωταρχικα και κατανοειται κυριολεκτικα ως συνανθρωπος:"unus christianus nullus christianus"(ενας χριστιανος,κανενας χριστιανος) ηταν η πρωτοχριστιανικη εμπειρια της εκκλησιας με τοσο ισχυρη δοση σοφιας μεσα της που σημερα μοιαζει δυσνοητη.
Αν δεχθουμε λοιπον οτι ο σκοπος μας ειναι να γινει ο ανθρωπος ανθρωπινος(homo humanus), οπως σοφα διακηρυσσει καθε ανθρωπισμος,τοτε πια πρεπει να στοχευουμε στον συνανθρωπο. Αυτο που επειγει ειναι να γινει ο ανθρωπος συνανθρωπος.Να μαθει να ζει θα πει ν'ασκηθει στο να συζει.Βιωνω σημαινει συμβιωνω κι' οχι απλως επιβιωνω.Δεν ειμαι" επιβητορας " της βιοτης μου, αλλα" συζυγος" της ζωης. Το καιριο δεν βρισκεται στο επι- αλλα εντοπιζεται στο συν-.Ποτε δεν υπαρχω μονο αλλα παντοτε συνυπαρχω: δεν αρχω σαν κυριος και κτητορας ("maitre et possesseur"), ουτε υπ-αρχω σαν δουλος η δουλοπαροικος, αλλα συν-υπ-αρχω μαζι με τον αλλο στη ζωη.

Αποσπασμα απο σχετικο αρθρο στο περιοδικο "Ευθυνη" του Μαριου Μπεγζου, καθηγητη Συγκριτικης Φιλοσοφιας της Θρησκειας στο Πανεπιστημιο Αθηνων

Woman's Voice