Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ

Στο μεγαλο ρολοι οι λεπτοδεικτες εκτελουν την ακριβη επαναλαμβανομενη κυκλικη βολτα τους. Συνηθως  δεν στεκομαι στον αργο αεναo χορο τους παρα λιγα δευτερολεπτα προκειμενου να ρυθμισω τον προσωπικο μου χρονο. Ομως σημερα, λιγες ωρες πριν την αλλαγη του χρονου, το ρολοι  μου υπενθυμιζει οτι ο χρονος αγκαλιαζει τη ζωη μας σε ολες τις πτυχες της παρασυροντας μας με το ατελειωτο στροβιλισμα του σε αγνωστα μονοπατια ζωης που ενδεχομενως δεν επιλεξαμε η δεν σκεφθηκαμε ποτε πως θα διαβουμε.

Σε λιγο υποχρεωνομαι "να γιορτασω" την παραμονη της πρωτοχρονιας και το καλωσορισμα της νεας χρονιας. Για να γιορτασω θα πρεπει να ξεχασω, να ξορκισω και να κανω απολογισμο του χρονου που φευγει. Ποτε δεν πηγαινω στον επομενο κυκλο αν δεν κλεισω την πορτα του προηγουμενου. Κι' αυτος ο κυνηγος χρονος, που δεν σου επιτρεπει να ξαποστασεις εστω για λιγο η  να τον αγνοησεις η  να τον προσπερασεις, ειτε παλιος ειτε  καινουργιος, σε θελει πρωταθλητη, παιζει μαζι σου παιχνιδια απροβλεπτα. Κραταει την μπαλα στα χερια του, την πεταει σ' οποιον θελει και τρεχοντας να την πιασεις συνηθως πεφτεις και ξανασηκωνεσαι σκονισμενος.Αυτη η σκονη χρυση για τους λιγους, σκουρια και σταχτη για τους πολλους, σε βαφει χρονο το χρονο, αφηνει σημαδια σε ψυχες,σε κορμια, σε μνημες.
Ευτυχως που τελικα υπαρχουν αυτες οι ευλογημενες μνημες που οταν συσσωρευονται και επιστρεφεις στα οσα εζησες καλα η ασχημα, τελικα αρχιζεις να τα νοσταλγεις.Σκεπτομαι οτι η νοσταλγια ειναι μορφη αρνησης του χρονου. Τους δρομους που ψηλαφισες δεν τους ξεχνας οσο κι'αν σε πληγωσαν. Ουσιαστικα οι πληγες τους ειναι χυμοι ζωης,προσδοκιες που δεν εκπληρωθηκαν, διαψευσεις που προστεθηκαν σε προηγουμενες και απωλειες καθε μορφης. Οπωσδηποτε , οι μεγαλυτερες απωλειες ειναι αυτες των ανθρωπων δικων μας και ξενων που πεταξαν πριν απο μας, ολες αυτες οι ψυχες που φευγοντας αφησαν το σημαδι τους μεσα μας, εγιναν αστρα και φωτιζουν τη ζωη μας.Το περασμα του χρονου δινει μια αλλη διασταση και γoητεια στα πραγματα που εχασες, γιατι ουσιαστικα οι μνημες τους δεν σε λευτερωσαν ποτε.
Αλλοι καιροι και αλλες μερες ερχονται σαν συνεχεια μιας δυσκολης απο καθε αποψη χρονιας. Χρειαζομαστε απελπισμενα ενα μεγαλο δωρο κι'ενω οι ευαισθησιες μας ειναι εντονες τις ημερες αυτες, περα απο καθε ψευδαισθηση γνωριζουμε οτι το δικο μας δωρο δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο τη δυναμη της θελησης και τη διαθεση για δημιουργια καθε μορφης.
Μαζευω ελπιδες να χαρισω στους αγαπημενους-γνωστους κι'αγνωστους-ολοι πουλια κατω απ' τον ιδιο ουρανο-μαζι με ευχες για αηττητες πτησεις με νεα αισθητικη και ανθρωπια.
Ο πρωτος ηλιος του νεου χρονου να φερει περισσοτερο φως στις ζωες μας.

Woman's Voice