Η καθημερινη αντιληψη για το χρονο γενναει παραδοξα αποτελεσματα. Διερωτωμαι αν υπαρχει ροη χρονου η αν δεν υπαρχει τιποτα στο Συμπαν. Αν καθε τι σταματουσε, αν τιποτα δεν εξελισσοταν, θα συνεχιζε να ρεει ο χρονος;
Υπαρχει νεος και παλιος χρονος η ολα ειναι μια ψευδαισθηση; κι' αφου ο χρονος ειναι αϋλος, γιατι αφηνει πισω του σημαδια σε ψυχες, σε κορμια, σε μνημες;
Αυτες τις τελευταιες ημερες του αϋλου χρονου που το κουβαρι του μαζευει το ιδιο για ολους, διερωτωμαι, τι μπορει να επιφερει το γυρισμα ενος ρολογιου, προκειμενου να φυγει ο παλιος και να ελθει ο νεος χρονος, οταν εμεις παραμενουμε οι ιδιοι χθες, οι ιδιοι αυριο με τα ιδια αισθηματα να στοιβαζονται μεσα στη γκριζα καθημερινοτητα.
Βρε κουτα, ο χρονος ειναι αχρονος κι' εμεις ειμαστε εκεινοι που πρεπει να προλαβουμε στη διαρκεια της γηινης τροχιας μας να ζησουμε τις ελπιδες μας. Σ' αυτες τις ελπιδες, εμεις βαζουμε χρονοδιαγραμμα, προκειμενου να τις υλοποιησουμε.
Η παραμονη της Πρωτοχρονιας δεν ειναι τιποτ' αλλο παρα μια ευκαιρια καθε χρονο- εν αγνοια του χρονου- να αναγεννηθει η ελπιδα της ψευδαισθησης του . Να ξεχασουμε αυτα που μας βαραινουν και να θυμηθουμε τη γλυκα της περιορισμενης ζωης μας.
Γιατι η ζωη ειναι μια μεσα στη ροη του χρονου και οπως λενε οι στιχοι του Ριλκε: << ΜΙΑ φορα καθε τι, μονο ΜΙΑ φορα. ΜΙΑ φορα κι'οχι πια. Κι' εμεις ακομα ΜΙΑ φορα. Ποτε πια.
Woman's Voice
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ο χρόνος είναι ανθρώπινη επινόηση και κατασκευή. Ίσα-ίσα για να ακουμπάμε σε κάτι σταθερό και μετρήσιμο. Είναι η αρχειοθέτηση των αναμνήσεων και οι προσδοκίες που περιμένουν να συμβούν. Ανάμεσα τους συμπιεσμένο το σήμερα καμιά φορά σκληρό, άλλες φορές γλυκό, έτοιμο όμως πάντα να δραπετεύσει πότε μπρος στο ανεκπλήρωτο και πότε πίσω στην ανάμνηση που το προσδιορίζει.
Δημοσίευση σχολίου